zondag 30 maart 2014

Bijna een jaar later

Zit ik achter mijn computer thuis en is het zomaar vijf maanden geleden dat ik landde op Nederlandse bodem na een verblijf van zes maanden in China. Steeds nam ik me voor om die laatste blogs met dat wat ik ook nog geleerd heb, te schrijven en publiceren. Maar de inspiratie kwam niet en zo verstreek de tijd.

Eind oktober kwam ik dus thuis. Net zoals de overgang van Nederland naar China in mei, was de overgang van China naar Nederland niet moeilijk. Naadloos glijdt ik in een nieuw ritme. Of is het een nieuw-oud of oud-nieuw ritme. Ik weet het even niet. Er zijn zaken veranderd maar de verandering heeft nog geen vorm. Ik wil het pakken maar het glijdt als zand door mijn vingers, terug in de oneindige zandvlakte, schijnbaar onbewogen. En stiekem verlang ik toch een beetje terug naar "het studentenleven" in China. Ondertussen gaat het leven gewoon verder. Leuke afspraken, verjaardag, Kerst, Oud en Nieuw. Ik start met lesgeven en volg een opleiding op het gebied van voeding. Allemaal voorbereidende activiteiten gericht op het vormgeven van mijn leven als.......... tsjaaaaa als wat. Weer weet ik het niet. Ideeën genoeg maar niets landt echt. Totdat ik spontaan besluit ik deel te nemen aan een online cursus van 60 dagen "Leven in vrijheid". Bij het lezen van de cursusteksten komt het allemaal heel erg bekend voor. Het is allemaal al een keer in een of andere opleiding in een of andere vorm voorbij gekomen. Zo verstrijken weken totdat ik halverwege de cursus ineens merk dat ik in actie kom. Dat ik in plaats van me voornemen om met de to-do lijst aan de gang te gaan er ook echt iets mee doe. Dat ik zaken kan afstrepen, structuur ontstaat en dat ik met plezier bezig ben. Een gevoel dat ik lang, heel lang kwijt ben geweest. Ik deed wel alsof ik plezier had maar dat was alleen de bovenste laag. Nu komt het gevoel, de structuur van binnenuit. Leuke nieuwe dingen komen naar me toe en ik word uitgedaagd om mijn verantwoordelijkheid te nemen.





Een Willy Wortel moment dient zich aan want ineens besef ik waarom zijn in China zo prettig was. De structuur was duidelijk. Ik hoefde alleen maar te trainen en het dagelijks leven was ver weg. Een dagelijks leven waar ik al een tijdje geen zin meer had. Ik hield de schijn op omdat ik dit niet aan de buitenwereld kenbaar wilde maken maar ik had niet de puf om zin te maken. Ik deed wanhopig mijn best maar als ik op dat moment had kunnen oplossen dan had ik het gedaan. Lekker verdwijnen in het niets. Klaarrrrr!!!!!! In China had ik dat probleem niet want daar vulde het trainingsschema deze non-sense in. Maar terug in Nederland moet ik zelf weer vormgeven aan de dag. In eerste instantie blijkt dat lastig. Niet voor de leuke dingen want etentjes, een bioscoopje, lekker eens stuk wandelen, hier op visite daar op visite en naar de sauna zijn allemaal zaken die ik moeiteloos inplan. Maar de "serieuzere" zaken blijkt een stuk lastiger. Het zal dan ook niet toevallig zijn dat het juist op dat moment in de online cursus die ik volg, gaat over het nemen van verantwoordelijkheid. En daarover wordt het volgende gezegd.

Het meest hekele punt waar mensen voor staan wanneer Eenheid een realiteit wordt is het aanvaarden van hun verantwoordelijkheid. Dit zou ik geen valkuil willen noemen, maar een onherroepelijke uitdaging die gepaard gaat met spiritueel volwassen worden. Heel veel mensen willen hier niet aan.

Waarna er een uitleg volgt. Al lezende besef ik dat dit voor mij ook geldt en dat ik de in de luxe positie zit dat het ook kan. Maar dat is ook een positie waar eens een eind aan komt. Dus wordt het zaak dat ik mijn verantwoordelijkheid aanvaard. Tijd om groot te worden en een opmerking van een vriendin in een gesprek bevestigt dit. Ineens besef ik dat dit nu precies is wat we bij het Chi Neng Qigong trainen in het dagelijks leven of trainen met je ogen open noemen. In het leven gaat het erom dat je ALLES omarmt en niet alleen dat wat "leuk of goed" is. Ook dat wat " niet leuk of goed" is, wil erkend worden. Dat wat in je leven voorbij komt, kan je helpen om je meesterschap hierin te ontwikkelen. Zoals alle mensen (leuk en niet leuk) die in je leven langs komen jouw leraar zijn. Het doel van de fysieke training hierbij is het op niveau houden van je flexibiliteit en levenskracht zodat je opgewassen bent tegen de eisen die leven aan je stelt. Dit inzicht maakt de cirkel rond. Daar waar ik in eerste instantie dacht dat mijn China reis mij voornamelijk fysiek vooruitgang had gebracht en daarover stiekem een beetje teleurgesteld was omdat verlichting uitbleef, besef ik nu dat er veel meer is gebeurd. Alleen had dat iets meer tijd nodig om een  vorm te krijgen waarin ik het kon (h)erkennen.

Nu ik dit weet, kan ik mijn "ontdekkingsreis in China afsluiten en met hart en ziel dat nieuwe avontuur "het leven van alledag" aangaan. Kijkend met de ogen van een kind voor wie elk moment nieuw is.

PSje: van veel mensen heb ik de vraag gekregen of ik blijf bloggen. Jazeker maar niet in deze vorm en op deze plaats. Zodra mijn nieuwe blog een feit is, laat ik dit jullie weten.

zaterdag 19 oktober 2013

Trainen met je ogen dicht

Het wordt vaak gezegd. Zhineng Qigong is veel meer dan alleen het doen van oefeningen. De afgelopen maanden heb ik ervaren dat dit helemaal waar is. Maar dat wil niet zeggen dat het doen van oefeningen niet belangrijk is.

Een gezonde geest in een gezond lichaam. Of Is het, een gezonde geest geeft een gezond lichaam. Of misschien wel een gezond lichaam geeft een gezonde  geest Wat is de rol van dat andere stukje in de drie-eenheid,  Qi, in dit proces.  Stuk voor stuk zinvolle vragen waar je eindeloos over kunt discussiëren (iets dat ik graag doe). Om vervolgens tot de ontdekking te komen dat de ervaring van iedereen hierin anders is. Dat heeft weer te maken met de spiegel van het bewustzijn waar ik  het in mijn vorige blog over had.  Door welke bril kijk je? Wat is je reference framework en wat zijn je fixaties daarin? Mijn gedachten schieten naar het Soefi verhaal waarmee het boek “ de hele olifant in beeld” begint en dat je als volgt kunt samenvatten.  Een koning bezoekt een dorp met uitsluitend blinde inwoners en hij neemt een olifant mee. Een aantal nieuwsgierige inwoners reist hem tegemoet en elk van deze inwoners onderzoekt een stukje van de olifant.  Dan reizen ze terug naar het dorp om hun waarnemingen  met andere dorpsbewoners te delen. Omdat ze niet kunnen zien, hebben ze geen idee van het totaalplaatje van de hele olifant en ze zijn zich er dan ook niet van bewust dat ze slechts een deel hiervan hebben “gezien”. Toch presenteren ze hun beeld, hun ervaring, als waarheid. 

Als we de wereld bekijken met de bril van ons “normale” denken, dan gieten we onze ervaring in een vorm en we geven het een etiket.  Onze informatie ontvangen we via  onze zintuigen en hetgeen we ervaren wordt weerspiegeld in ons bewustzijn en vervolgens aan ons getoond. Maar ook dan, als we kijken naar onze hand, dan zien we de buitenkant. De huid, de vingers, de handpalm, de handrug. En als je er niet denkt om je hand om te draaien of je focust op een deel van de hand , dan is een hand voor jou alleen een palm of een rug of vingers. Want dat is wat je zintuigen je dan laten zien? Laat staan dat je weet wat er allemaal in die hand zit.

Waarmee ik aankom bij de titel van het blogje, trainen met je ogen dicht. Als je kijkt in de media, dan wordt Qigong ( maar ook yoga, meditatie, mindfullness) gepresenteerd als een methode om je balans te hervinden, het midden te houden in de hectiek van alledag.  Op weg naar een vitaal, gezond en gelukkig leven. Soms ontstaat dan de discussie over de juiste manier van trainen om dit bereiken. Met je ogen dicht of juist met je ogen open?. Stil staan of bewegen? Langzaam en vloeiend bewegen of stevig en actief.  Moet je stil zijn of mag je lekker babbelen bij het trainen. Wel muziek of geen muziek? Er zijn veel waarheden.

Op basis van mijn ervaringen in de afgelopen zes maanden denk ik er als volgt over. In onze huidige maatschappij gaat onze aandacht vooral naar de buitenwereld. En if Qi flows where the mind goes, dan gaat een groot deel van onze Qi naar diezelfde buitenwereld. Iets waar je behoorlijk moe van kunt worden. Een goede gezondheid begint bij een goede balans. Een balans tussen binnen en buiten, tussen hoofd en hart, tussen logica en gevoel, tussen……..Waarbij balans niet altijd betekent dat er evenveel buiten als binnen hoeft te zijn. Of dingen met elkaar in evenwicht zijn is denk ik ook afhankelijk van de omstandigheden en van de waarde die je aan de verschillende componenten toekent. Evenwicht is ook geen statisch, gefixeerd gegeven. Evenwicht beweegt met je mee, op weg naar de  balans van het moment.

Maar uitgaande van het feit dat onze aandacht het grootste deel van de dag nar buiten is gericht, ben ik van mening dat het goed om in eerste instantie met de ogen dicht te trainen. Je aandacht volledig naar binnen richten om te ontdekken wat je van binnen beweegt.  Zoals je iemand wiens focus voornamelijk gericht is op het negatieve aspect van zaken voor het herstellen van de balans kan vragen om zich voor een bepaalde periode alleen  te richten op het positieve aspect van zaken. Om daarna beide manieren met elkaar te verbinden.  Want als je goed kijkt naar het Yin-Yang teken dan zit er altijd een deel mannelijk in vrouwelijk, een deel vrouwelijk in mannelijk, een deel goed in kwaad, een deel kwaad in goed. Het zijn slechts polen van een beweging.

De fysieke oefeningen zijn hierbij een uitstekend startpunt. Zeker ook omdat je met het doen van de oefeningen al snel kunt ervaren wat het doet met je gesteldheid. Zowel fysiek als mentaal.  Maar ook bij het uitvoeren van de oefeningen is je bewustzijn, je mind, leidend. Je kunt je bewustzijn richten op de bewegingen die je maakt. Dit is trainen op fysiek niveau, van oudsher het gebied van Martial Art maar ook het gebied van sport. Je kunt je bewustzijn richten op de beweging van Qi, dit is van oudsher het gebied van de Daoïstische training. De Daoïsten richten zich op een lang leven in harmonie met een natuurlijke staat van zijn. Om dat te bereiken, heb je voldoende Qi van goede kwaliteit nodig. Je kunt je bewustzijn richten op het observeren van het bewustzijn zelf. Dit is van oudsher het gebied van de Buddhisten voor wie het bereiken van de verlichting het belangrijkste levensdoel is. Maar omdat alle aspecten van het Mens Zijn (Lichaam, Qi, Geest) met elkaar in verbinding staan, zal het trainen van een bepaald level alle andere levels beïnvloeden.  

In Zhineng Qigong zijn alle drie de manieren van trainen geïntegreerd maar is Qi volgt je mind volgens mij de hoofdmoot. Het fysieke lichaam volgt Qi is een goede tweede. In eerste instantie gebruiken we onze mind voor het bevorderen van de uitwisseling van Qi met onze omgeving (level 1). Vervolgens concentreren we onze mind op de beweging en bevorderen daarmee onze interne uitwisseling van Qi (level 2). Daarna gebruiken we beweging en klank om de Qi in onze organen te verfijnen en vermeerderen (level 3). En door dit alles wordt ons lichaam soepeler, neemt onze energie toe en zijn we beter bestand tegen alles wat op ons afkomt. En kan het ook zomaar zijn dat je bloeddruk normaliseert, dat je ineens nooit meer hoofdpijn hebt enzovoort.

Als je met je ogen dicht de balans goed kunt bewaken, dan kan je de oefeningen ook met open ogen doen. En is het verstandig om je  te verdiepen in de theorie van Zhineng Qigong. Om vervolgens de principes toe te passen in dat andere deel van de open ogen practice. Het in stand houden van harmonieuze relaties met de buitenwereld.  Den dan komt die mind observeert mind training weer om de hoek kijken. Een training die je gebruikt om achter de gebeurtenis te kijken. De training waarbij je het aandurft ok het concept van ruimte en tijd los te laten en vanuit een verruimd bewustzijn het dagelijks leven te observeren. Waarna je de inzichten mee terug neemt in de realiteit om er met behulp van je reference framework handjes en voetjes aan te geven. Er niets mis is met logisch denken, vormen en concepten. Het zijn de hulpmiddelen van het Aardse leven die vorm te geven aan informatie, gedachten, ideeën. Het is slechts de fixatie op het concept die ons beperkt om werkelijk te zien. Maar als je door de concepten heen kunt kijken er in slaagt om para en normaal in harmonie te laten samenwerken, dan activeer je een eindeloze en onbegrensde scheppingskracht die vrij van oordeel is. Een kracht waarmee je dromen kunt waarmaken.

dinsdag 15 oktober 2013

Voordat we met ogen dicht gaan trainen

Iets over bewustzijn.  Het is al een paar keer voorbij gekomen. Geest, Mind, Bewustzijn, Consciousness en wat we er nog meer voor namen aan geven. Wat is bewustzijn? Hmm, ook na zes maanden intensief trainen heb ik het idee dat ik daar nog heel weinig van weet. Als ik het in één zin moet samenvatten zou ik het als volgt beschrijven. Je bewustzijn, dat ben jij!!!! En dit is wat ik er verder van begrepen heb.

Een kleine twee maanden voordat je geboren wordt, neemt je bewustzijn haar intrek in je lichaam om met Qi (lichaam en geest zijn beiden een manifestatie van Qi) een drie-eenheid te vormen. Dit pure bewustzijn is wie je in essentie bent en wordt ook wel je ware zelf genoemd. Je ware zelf bestaat als zichzelf maar is tegelijkertijd onderdeel van en gaat op in het eenheidsbewustzijn. Zoals een druppel nog steeds een druppel is ook al is hij  onderdeel is van de oceaan.  Je ware zelf bevat informatie en kan informatie ontvangen, transformeren,  opslaan en verzenden. Je ware zelf observeert zonder een oordeel te vellen over dat wat wordt waargenomen. Je ware zelf is onbegrensd en wordt niet beperkt door concepten, ruimte en tijd.

Dan wordt de drie-eenheid geboren en begint aan zijn of haar levensreis. Als je goed kijkt naar een baby, dan zie je het pure zelf. Voor een baby  is een vorm gewoon een vorm. De vorm wordt pas rond of vierkant als de baby dat geleerd heeft.  Zo ontstaat al lerende het reference framework. Een gereedschapskist gevuld met kennis en vaardigheden die we kunnen gebruiken. Ervaren dat vuur heet is, is een onderdeel van het reference framework. Lezen, rekenen, schrijven, zwemmen, Zhineng Qigong, Yoga, gymnastiek, schaatsen kunnen hier deel van uitmaken.  Maar ook afspraken die we maken over bijvoorbeeld normen en waarden die in onze cultuur belangrijk zijn. Een reference framework dat naast je ware zelf deel gaat uitmaken van je bewustzijn en daardoor je ware zelf al beetje naar de achtergrond verschuift.  Het besef van je ware zelf is er nog steeds maar is minder prominent aanwezig.

Naarmate we meer leren en ervaren, gaan we waarde toekennen aan alles wat in onze gereedschapskist  zit. Iets is goed of fout, nuttig of niet nuttig, leuk of niet leuk, gepast of niet gepast. Het logisch denken ontwikkelt zich en er ontstaan concepten. Informatie wordt ingekaderd en gefixeerd. Uit het reference framework ontstaat een fixed reference framework dat eveneens aan het bewustzijn wordt toegevoegd.  Het gelaagde bewustzijn ontstaat en in een plaatje ziet dat er ongeveer zo uit.


 

De lijntjes in de lagen geven het oordeel aan. Helaas kan ik in PowerPoint wat lastig inkleuren anders had je mooi drie vlakjes kunnen onderscheiden. Een rood vlakje voor de positieve lading, een blauw vlakje voor de negatieve lading en wit voor het neutrale deel.  Dan had je ook kunnen zien dat het neutrale deel groter wordt naarmate je op een diepere laag komt. Zelfs op het niveau van de bewuste waarneming is er nog een ietsepietsie oordeel. Toen onze leraar dit plaatje met ons besprak, had ik direct zoiets van: maar emoties en gevoelens zijn toch positief of negatief? Zijn antwoord was dat emoties en gevoel in basis neutraal zijn. Ze hebben een functie. Het zijn prikkels die ons bewustzijn in beweging brengen. Omdat we deze emoties koppelen aan ervaring, kennen we er een lading aan toe. Maar dat toekennen van een lading gebeurt op het niveau van het logisch denken.
Uiteraard had ik ook over het woordje bewuste waarneming een vraag.  Het kan toch niet zo zijn dat je op de eerste vier levels niet weet wat je waarneemt? Dat is inderdaad niet zo. In de eerste vier levels nemen we voornamelijk waar via onze zintuigen, onze emoties, ons gevoel en kennen we vanuit ons (fixed) reference framework hieraan een waarde toe hetgeen de waarneming zelf beperkt. Op het niveau van bewuste waarneming en het ware zelf valt het oordeel weg, mag de waarneming  er volledig zijn en zie je het plaatje en de plaats  in het grotere geheel.  De eerste vier lagen van het bewustzijn zijn het domein van het “normale” denken. Voor bewuste waarneming moet je alle kaders durven loslaten en voorbij tijd en ruimte gaan. Dan kom je op het niveau van de “paranormale” denken. Het  normale denken in dit model wordt gekoppeld  aan dat we small life noemen, het dagelijks leven waarin we vaak het idee hebben dat we van alles afgescheiden zijn. Het paranormale denken is gekoppeld aan big life. Een leven waarin we weten dat we, ongeacht onze ervaring op dat moment, altijd met  alles verbonden zijn.  Een verruimd bewustzijn dat nu heel actueel is. Zero point field, kwantumfysica, totaliteit denken, bijna dood ervaringen,  allemaal zijn ze gerelateerd aan dit verruimd bewustzijn.
Dan tot slot. Het is niet zo dat je per definitie een small of een big life leidt of dat de een beter is dan de ander.  We hebben het vast allemaal weleens meegemaakt dat we ergens vreselijk tegenop zien en dat het uiteindelijk enorm blijkt mee te vallen als je uiteindelijk doet. Typisch een voorbeeld van small life. Als je op dat moment de tijd had genomen om te kijken wat er overblijft als je alle lading weghaalt (voorbij tijd en ruimte gaan) dan had je jezelf een hoop ellende kunnen besparen.   En dat voorbij tijd en ruimte gaan is iets dat je kunt trainen. Ons reference framework heeft heel veel tools daarvoor. Mindfullness, yoga, hypnose, psychologie, Zhineng Qigong, muziek maken, dansen tot je erbij neervalt, et cetera.  Je hoeft alleen maar te kijken welke methode bij jou past.  Voor mij is het Zhineng Qigong geworden en daarom gaat mijn volgende blog over het  trainen van onder andere je bewustzijn met ogen dicht.

zaterdag 12 oktober 2013

Trainen met je ogen open

 Als je aan onze Chinese leraren vraagt wat het grote verschil is tussen Chinese mensen en Europese mensen dan zullen ze (na lang aandringen) ongeveer het volgende zeggen:” Chinezen luisteren, doen wat er gezegd wordt en ervaren. De Europeaan wil weten wat er gaat gebeuren en bepaalt vervolgens op basis van deze informatie of hij/zij in actie komt. Maar echt in actie komen doen ze pas als er ruim gediscussieerd is of dit dan ook werkelijk de beste weg naar ervaring is.  Om vervolgens op basis van de ervaring bij te stellen naar wat ze verwacht hadden te ervaren.

Het is nu bijna zes maanden geleden dat ik vertrok voor mijn ontdekkingsreis in China. Een reis naar binnen in een ander land met als hoofddoel het volgen van een opleiding in Zhineng Qigong (Chi Neng). Een  moderne Chinese bewegingsleer die is ontstaan uit Qigong vormen die al eeuwenlang hun waarde hebben bewezen. Een bewegingsleer waarin universele principes uit diverse wijsheid tradities zijn geïntegreerd. Gebaseerd op het uitgangspunt dat alles met elkaar is verbonden. Lichaam, Qi en Geest (de mens) als autonoom onderdeel  van Materie, Qi en Informatie (het Universum).  Een eenheid die volledig zelfstandig functioneert  maar daarin onderhevig aan de wetmatigheden zoals die in het Universum van toepassing zijn. Een onderwerp waarover, zeker nu, bibliotheken vol worden geschreven.  Een boeiend  boek wat ik daar zelf recent over heb gelezen, is “De hele olifant in beeld”  van Marja de Vries.

Het eenheidsbewustzijn is het fundament waarop Zhineng Qigong is gebouwd . Het beschrijven hiervan heeft geleid tot de ontwikkeling van Zhineng Qigong Science (de theorie). Het ervaren en ontwikkelen van dat eenheidsbewustzijn kan door trainen van de eenheid  van Lichaam, Qi en Geest.  Globaal kan je zeggen dat er twee manieren van trainen zijn;

  • Met je ogen dicht
  • Met je ogen open

Het trainen met je ogen dicht is het domein van de methode Zhineng Qigong.  Het is het trainen van je Lichaam, Qi en Geest door het doen van oefeningen. De training zorgt ervoor dat je fundament flexibel en krachtig wordt en - blijft. Om vanuit dat krachtige fundament je training met open ogen voort te zetten. De input voor je training met open ogen is het dagelijks leven met alles wat je daarin raakt. Het houden van je balans onder alle omstandigheden is wat je met beide manieren van trainen wilt bereiken.  Ziehier Zhineng Qigong in een notendop want er is natuurlijk veel meer over te vertellen.

Zo arriveer je vol verwachtingen in China. Klaar om je te storten in de wondere wereld van Zhineng Qigong. Waarbij mijn focus in eerste instantie lag op verdieping in de methode, het trainen met je ogen dicht.  Nou dat deden we dan ook de eerste weken. Eindeloos met je ogen dicht stilzitten om in Qigongstaat te luisteren naar lezingen over Hun Yuan entirety, Yiyuanti, consciousness, consciousness en nog meer consciousness. En als we niet luisterden dan stonden we te mediteren of lagen we al Roufou-end te mediteren hetgeen werd uitgelegd als building a foundation. In het begin was dit heerlijk want ik was erg moe en kwam volledig tot rust. Maar de eerste open ogen training kwam al snel voorbij want na een week of twee werd ik wat onrustig en vroeg ik me af wanneer we nu echt gingen beginnen. Heel boeiend dat consciousness and going beyond verhaal maar wat kan ik er mee in mijn training. Ik had nog niet door dat consciousness en going beyond de training was.

De open ogen training  ging door. Samenleven met een groep die is samengesteld uit mensen met  verschillende leeftijden en verschillende culturele achtergronden.  Geen eigen kamer hebben, een badkamer delen met zes ladies. En dat in een land dat zo anders is. Open ogen practice ten voeten uit en er werd ons veel aangereikt. We vertrokken uit Nederland naar Wudangshan maar moesten door omstandigheden verhuizen. Van een provinciestad in Noord China naar het mondainere Guilin in Zuid China. Een treinreis van dertig uur die we in het totaal vier keer hebben gemaakt. Want de landelijke regels voor het verlengen van visa waren ineens strenger. Maar typisch China, op lokaal niveau interpreteren ze de regels anders en als er dan ook nog wat social skills worden ingezet, kan een verlenging voor drie maanden wel. Alleen moet je dan wel even terug naar Wudangshan.

Was het centrum in Wudangshan ingewoond en knus, met gezamenlijke ruimtes en Wudangshan een kleine provinciestad. Het centrum in Guilin is groter, bestaat uit twee gebouwen en heeft wat weg van een kostschoolgebouw. We hebben allemaal een eigen kamer maar de gezamenlijke ruimte ontbreekt. De eetzaal is geen ruimte die zich hiervoor leent. En omdat het een tijdelijk onderkomen is dat snel bewoonbaar moest worden gemaakt, is er ook niet veel geïnvesteerd.  En dat de verhuizing veel van de leraren vraagt en dat er op de achtergrond nog heel veel moet worden gedaan is voelbaar. Het is anders en dat heeft invloed op de groep. In de omgeving is meer te doen en je zet mensen naar buiten trekken en steeds langer wegblijven. Opnieuw een situatie waar je mee moet dealen. 

En heel langzaam dringt het tot me door hoe belangrijk die open ogen practice is. Het doel van Zhineng Qigong is de wetten van het leven te leren begrijpen om zo de stap te maken van het domein van zekerheid naar het koninkrijk van vrijheid. Vrij vertaald gaat het erom dat je meester wordt van je eigen leven. Dat je leert het midden te houden in alle situaties. De dichte ogen practice leert je om de balans te vinden in je eigen lichaam. De open ogen practice leert om de geleerde principes toe te passen in je dagelijks leven. Open ogen practice is niet altijd leuk, vooral niet als je erachter komt dat je het weer hebt gedaan. Dat je weer als een jakhals achter je eigen emoties bent aan gegaan. 

Open ogen practice hoeft overigens niet heel beladen te zijn. Een voorbeeldje. Hier in Guilin valt de elektriciteit met enige regelmaat uit. Twee keer per week is geen uitzondering en als je pech hebt en hij doet het in de vroege avond nog niet, dan kan je wachten tot de volgende ochtend voordat het gerepareerd wordt. De eerste keer reageerde ik als de Westerling. Hoe kan het dat het hier niet mogelijk is dat dit binnen twee uur gemaakt wordt? De tweede keer ook nog maar iets minder heftig. De derde keer ben ik naar de supermarkt gegaan, heb een zaklantaarn en een LED lampje gekocht en was dus voorbereid. En ja, ik ben een keer vergeten om mijn LED lampje op te laden en hoe ik reageerde toen ik daar achter kwam bij een storing laat zich makkelijk raden.

Het water doet de laatste weken ook mee en valt met enige regelmaat uit. Omdat ik inmiddels al wat langer met open ogen trainde, accepteerde ik dat heel makkelijk. Zelfs toen het water een keer wegviel terwijl ik net met een ingezeept hoofd onder de douche stond, bleef ik kalm. In eerste instantie heb ik even afgewacht maar wat doe als het water wegblijft. Ach, we wonen aan de rivier dus schiet een joggingpak aan, pakt je douchespullen op, fietst naar de waterkant en duikt in de rivier om daar je douchebeurt te vervolgen.

Maar als het makkelijk gaat volgt de ultieme oefening. Nu is is het water weg en al drie dagen slaagt men er niet in om het lek op te sporen en te repareren. Vier flatgebouwen zonder water maar de oplossing is daar. Ergens op een bouwplaats is een waterpunt dat het nog wel doet. Dus haal je daar je emmertjes water die je gebruikt voor je douchebeurt, het doorspoelen van je toilet en alles waar je nog meer water voor nodig hebt. Omdat vier flatgebouwen geen water hebben, is het tappunt ook een soort van gezellig. Chinezen zijn van nature flegmatiek en vrolijk en dat werkt aanstekelijk.

Wat me ook opvalt is hoe makkelijk het aanpassen en hoe zuinig je met water bent als je het zelf naar je kamer moet sjouwen. Een grote emmer vol water blijkt voldoende voor de douchebeurt (inclusief haren wassen), de vloer dweilen om daarna het dweilwater te gebruiken voor het doorspelen van je toilet. Dan schiet ineens een metafoor die vaak wordt gebruikt als het gaat om balans door mijn hoofd. Wees als water, flexibel en elke gewenste vorm aannemend zonder daarin het eigen karakter te verliezen. Terwijl ik op hurken bij het waterpunt zit om mijn handwasje te doen, mijmer ik verder

In de afgelopen maanden heb ik me vaak verbaasd over de kracht van minder. Ik heb zes maanden geen televisie gekeken en het werkelijk geen seconde gemist. Het nieuws is langs me heen gegaan maar toen ik van de week als voorbereiding op het naar huis wat “nieuws” scande kwam ik erachter dat ik ook op dat gebied helemaal niets gemist heb. We houden krampachtig vast aan iets dat niet meer werkt en dat zie je terug in alle berichten. 

Als ik kijk naar het leven hier in China dan is dat niet makkelijk. Er is een totalitair regime alhoewel je daar in het dagelijks leven weinig van merkt omdat met heel creatief met regels omgaat. Er is nauwelijks en vangnet van overheidswege maar een enorm vangnet in de vorm van familie. Hier ligt bij wet vast dat je als kind de plicht hebt om voor je ouders te zorgen.  De mensen hier zeuren niet, werken hard maar wel op een relaxte manier. Ze zijn sociaal ingesteld. Er wordt veel gezongen, gespeeld, gedanst….en gegokt. Bewegen is onderdeel van het dagelijks leven. ’s Morgens rekken en strekken op straat zie je overal. Net als stijldansen en Tai Chi vormen. Qigong vormen zijn officieel verboden maar iedereen weet dat het gewoon gedaan wordt en rept er verder niet over.  Aan de andere kant is er die ijzeren discipline, de sterke hiërarchie. Ze zijn mobiele telefoon junks. Daar waar bij ons in meditatiescholen gevraagd wordt om je telefoon uit te doen, staat deze hier gewoon aan. Als ergens in die diepe meditatie dat ding gaat, wordt de telefoon gewoon opgenomen. Dat geldt ook voor berichtjes en andere zaken die je via telefoon of Ipad kunt binnenkrijgen. Om daarna zonder probleem en in no time weer in diep meditatieve staat te verzinken.

Ik mijmer verder en vraag me af wat er in ons land zou gebeuren als wij als bevolking wat creatiever met regels zouden worden.  Als we wat steviger zouden laten merken dat we vinden dat het tijd is voor een nieuwe koers. Want in wezen is er niet veel verschil tussen de overheid hier en onze overheid. Beiden doen ze precies wat zij willen zonder zich af te vragen of dit werkelijk het beste is voor het land en haar inwoners. Al zullen ze dat in hun uitingen niet laten merken. 

De overheid hier houdt mensen tevreden door veel te bouwen. In de buurt van het centrum is een prachtige compound gebouwd met daarop mooi grote huizen in Engelse landhuisstijl. Flatgebouwen worden als een dolle neergezet. Driekwart van deze huizen staat leeg. Ook dat is niet veel anders dan bij ons. Alleen zijn het dan leegstaande kantoorgebouwen die toch worden gebouwd omdat dat twintig jaar geleden in een bestemmingsplan is vastgelegd. Een laatste gedachte. De Aarde huisvest zeven miljard bewoners. 80% van deze mensen lijdt honger terwijl we voldoende eten produceren om twaalf miljard mensen te voeden. Hoe kan het dat we hier aan voorbij gaan. Zoals we aan zoveel voorbij gaan. Wat moet er gebeuren om de mensheid wel in beweging te brengen. Letterlijk en figuurlijk.

Terwijl ik met mijn gewassen shirtjes naar binnen loop, hoor ik een juichkreet. Er is weer water dus als ik even had gewacht, had ik de shirtjes gewoon in de wasmachine kunnen doen. Maar dan waren de kostbare mijmermomenten aan mij voorbij gegaan. Mijmermomenten zijn ook heel Qigong zijn want een ander uitgangspunt is dat je door goed voor jezelf te zorgen ook goed zorgt voor anderen en daarmee voor de wereld.  

zaterdag 5 oktober 2013

Er was eens

Een gezegde. Als je een deur sluit, gaat ergens anders een raam open. Zoals je in mijn vorige blog kunt lezen, besloot ik om niet mee te gaan met een tweedaags tripje.  Een keuze waar ik geen spijt van heb. Ook niet als ik na terugkomst de enthousiaste verhalen van de mensen hoor die wel zijn gegaan. Een van de reisdoelen was Ping An, een dorpje te midden van de hoogste rijstterrassen  van de wereld. Een dorpje dat je alleen te voet kunt bereiken.  Een dorpje dat ik wel graag wil zien en anderen blijken er net zo over te denken. Dus wordt er een dagtrip georganiseerd op onze vrije dag.

We vertrekken ’s morgens om zes uur want het is bijna drie uur rijden naar het  punt van waaruit we te voet verder gaan.  Ontbijtje mee voor in de auto en wat te snacken. We zullen onderweg lunchen op een Chinese boerderij.  Autorijden in China is een avontuur op zich.  De Chinese verkeersregels zijn me tot dusver niet echt duidelijk. Je toetert en voegt of haalt in is het enige dat helder is. Dat het meestal goed gaat ook.
Dan komen we aan bij Ping An. Inderdaad een schilderachtig dorpje waar de tijd stil lijkt te hebben gestaan. En ja ik heb foto’s maar het uploaden van foto’s duurt hier met de niet al te stabiele internetverbinding zo lang en gaat zo vaak mis, dat ik deze actie heb geparkeerd. Als ik straks thuis ben, ga ik op mijn gemak een online album aanmaken. Zodra dit klaar is, laat ik het jullie weten.
Dat Chinezen van oudsher handelaren zijn, wordt in Ping An ook heel duidelijk. Enorm veel souvenirwinkeltjes met “Made in China” spullen.  De artikelen zijn “fors” geprijsd en dat geeft ruimte voor onderhandelen. Iets waar ik moeite mee heb. Niet alleen hier maar overal.  Ik schaam me als ik afding op artikelen die naar Westerse begrippen al niet al te hoog geprijsd zijn. 
Toch ben ik hier wel anders tegen aan gaan kijken. Tijdens het winkelen wordt er door een van mijn reisgenoten wel op het scherpst van de snede onderhandeld.  Uiteindelijk wordt de koop gesloten en dan steekt de Chinese verkoopster haar duim  op naar mijn reisgenoot en zegt : “You’re good”.  Dit ene simpele gebaar maakt voor mij duidelijk dat onderhandelen niets meer en niets minder is dan een onderdeel van het spel.  Je kunt meespelen…..of je doet het niet.
We vervolgens onze weg naar de rijstterrassen. Want dat is waarvoor we gekomen  zijn. Een offroad wandeling naar de Zhuang dorpen. In de Zhuang dorpen woont een “Chinese minderheid”.  De vrouwen in deze dorpen hebben extreem lang haar (soms tot op de grond) dat ze om hun hoofd heen winkelen. De Chinese familie waar wij gaan lunchen,  zijn Zhuang boeren. Na gebaande paden tot het toeristen uitkijkpunt en een redelijk gebaand pad door het bos,  wandelen we uiteindelijk offroad door de rijstterrassen. En offroad  gaat soms zeer steil omhoog  en zeer steil omlaag. Golden Peak herinneringen schieten even door mijn hoofd. Maar de omgeving is zo betoverend mooi en zo sereen stil, dat die gedachten als vanzelf verdwijnen. Niet te geloven dat deze terrassen eeuwen geleden door mensenhanden zijn aangelegd inclusief de irrigatiesystemen. Rustig vind ik mijn weg en ik heb geen flauw benul meer van tijd.  Water bijvullen is geen probleem. Je kan het natuurwater hier gewoon drinken. Op de terrassen zijn op verschillende plaatsen water tap punten.
Dan komen we aan bij onze lunchplaats, een Chinese boerderij. Op het land overals verse groenten, de rode pepers liggen te drogen. Kippen en kuikens scharrelen overal. Tussen de varkens door lopen we naar boven.  Daar nemen we plaats aan een ronde tafel op kleine krukjes.  Er wordt op open vuur voor ons gekookt. Alle groenten vers  uit eigen tuin. Ook het vlees is van eigen kweek. We hebben en gerookt varken. Je moet hier in China sowieso niet al te teerhartig zijn. Als je ’s morgens naar de markt gaat voor je dagelijkse boodschappen, wijs je het levende kippetje dat je wilt eten gewoon aan. Het kippetje wordt dan ter plekke geslacht of levend mee naar huis genomen alwaar de kok of kokkin het die eigenhandig de nek omdraait en plukt.  Niets aan de hand, een dier is gewoon onderdeel van de voedselketen. Maar totdat ze geslacht worden, lopen ze wel vrij rond.   De lunch smaakt werkelijk waar subliem en de rooksmaak van het open vuur  geeft een extra dimensie. 
Opnieuw blijkt dan de handelsgeest van de Chinese bevolking. Al tijdens de lunch beginnen de vrouwen te borduren en de jongere vrouw die eerst gekleed was in jeans en T-shirt, heeft ineens traditionele kledij aan en heur haar is meters gegroeid en zit netjes om haar hoofd.  Dan komt de handelswaar tevoorschijn. Haarbanden, polsbandjes en jasjes gemaakt van geweven stof in traditioneel  Zhuang patroon.  Zeker de jasjes zijn erg mooi. Maar of het nu is omdat de dames met hun geoefend oog zien dat mijn verhoudingen toch echt anders zijn dan die van de gemiddelde Chinese vrouw of dat het mijn “ikkoopnietsdatthuisjarenindekasthangtzonderhet tedragen” houding is, bij het aanprijzen slaan ze mij over. Zelf de setjes met ongetwijfeld prachtige ansichtkaarten worden niet onder mijn neus geduwd.
Als blijkt dat ons groepje niet erg koopziek is, wordt de volgende troef in de strijd gegooid. Voor 30 RMB (ongeveer  Euro) mogen we met de ladies op de foto, gooien ze hun haar los en maken ze het weer vast. En als we niet  betalen worden er geen foto’s gemaakt, dat is duidelijk de boodschap. We gaan akkoord en de show kan beginnen. Dan blijkt ook de oudere dame losse stukken in heur haar te hebben. Maar ze legt uit dat dit wel haar eigen haar. In haar leven heeft ze twee keer het haar geknipt en die strengen worden nu netjes meegenomen in het vaststeken.
 Na de haarshow vervolgen we onze weg. Na een wandeling  van in het totaal  ongeveer zes uur zijn we aan het eind van de middag  terug in Ping An We gaan naar de locatie die door onze gids wordt gerund. Ze is in dienst van een  Duitser die al jaren in China woont. Maar in zijn Kaffeehaus wanen we ons in (ouderwets) Duitsland.  Koffie of chocolademelk met pannenkoeken en eigengemaakte jam completeren het Europese gevoel. Na deze traktatie vangt de terugreis aan. Voldaan, rozig  en gloeiend van het wandelen in het zonnetje, kijk ik terug op weer een geslaagde dag Het is op deze dag dat ik de stilte wel ervaar. De stilte van het volledig opgaan in je omgeving. De stilte voorbij plaats en tijd.  De stilte ook waarin kwartjes vallen. Kijkend naar de gelaagdheid van de rijstterrassen, wordt ook het plaatje van de gelaagdheid van ons bewustzijn, waar onze leraar vrijwel  dagelijks gloedvol  over vertelt, ineens helder.  Maar daarover de volgende keer meer.

vrijdag 27 september 2013

Nog meer stilte

Het trainen neemt een groot deel van mijn tijd in beslag. Vandaar dat de stilte deel 2 even op zich laat wachten.  Dag 5 van de stilte is aangebroken en ineens is daar een kink in de kabel. Een aantal mensen heeft blijkbaar besloten dat vier dagen stilte genoeg is. En hoewel ze wel rekening proberen te houden met de mensen die wel stil zijn, voel ik ineens ook onrust in mij. Wil ik dit wel!! Een hele dag zitten en niets doen!!!  IS het niet een beetje zonde van mijn tijd, er is nog zoveel te leren en de dagen hier vliegen voorbij. De verhuizing, het heen en weer reizen voor de visumverlenging hebben ook veel tijd gekost. En morgen is het maandag, onze enige vrije dag die nu ook niet doorgaat. Totdat ik hoor dat veel mensen ook gewoon een vrije dag nemen. En de leraar, die eerst nog stellig beweerde dat we geen vrije dag zouden hebben, is  van mening veranderd en nu is de maandag een free silence practice day. Dan word ik nijdig want  het is niet de eerste keer dat er wat heen en weer gezwabberd wordt met wel of geen vrije dag en dat ben ik zat. Alhoewel ik van plan ben om de volledige stilteperiode vol te maken, neem ik de dag daarop toch een ander besluit. Ik ga de stad in met vier anderen. Winkelen, iets waar ik eigenlijk niet zoveel mee heb maar iedereen zegt dat het goed is om er even uit te zijn en ik weet zelf even niet zo goed wat ik nu precies wil. We hebben een leuke dag. We komen een Duitse man tegen die in Guilin woont en werkt en doe loodst ons naar een goede koffietent en een goed restaurant voor de lunch. En r worden plannen gesmeed voor een weekend weg volgende week.   En ondertussen word de verwarring in mij alleen maar groter. Een weekend weg betekent dat we extra vrije dagen nemen. Dat terwijl we de leraren er op hebben aangesproken dat we al zoveel dagen hebben gemist door verhuizing en andere zaken. Voor mij klopt er dan iets niet. Als ik zeg dat ik vind dat we teveel dagen hebben gemist, dan moet ik niet nog meer dagen missen als me dat toevallig even heel goed uitkomt. Dat voelt voor mij niet zuiver. Op het moment dat ik de beslissing neem om niet mee te gaan, voel ik dat het rustig in me word. Goede beslissing dus.

De dag erna is de laatste dag van de stilte maar ik ben helemaal uit het proces, kan de rust niet vinden, ben emotioneel en wil acuut naar huis.  In een vlaag van helderheid herken ik ineens het patroon. Emotioneel worden als het moeilijk is en wegvluchten dat doe ik vaker om vervolgens braaf te doen wat ik diep van binnen niet  wil. Toch besluit ik ook nu om wel weg te gaan. Ik pak mijn fiets en ga naar het eiland aan de overkant . Ik heb mijn boek ´De hele olifant in beeld` bij me en besluit dat uit te lezen.  Het is daar met het zonnetje op mijn gezicht dat ik wel tot rust kom, dat het wel stil in mij wordt. Ik staar wat voor me uit en gedachten ordenen zich als vanzelf. Dan lees ik weer wat om vervolgens weer te staren. Totdat het plaatje compleet is. De emotionele reactie is inderdaad een oud patroon. Een patroon dat misschien ooit nuttig is geweest maar de vraag is of ik het nu nog nodig heb. Het antwoord is ook duidelijk, NEE, in hoofdletters. Maar blijkbaar is het dusdanig ingesleten dat ik er toch steeds op terugval. Met en diepe zucht , besluit ik het voor nu te laten rusten. Het is bijna lunchtijd maar ik heb eigenlijk nog geen zin om terug te gaan naar het  centrum.

Tijdens al mijn overpeinzingen zijn er al een aantal Chinese vrouwen geweest die contact wilden leggen. En hoewel we elkaar niet verstaan, begrijpen we elkaar blijkbaar wel. Want op het moment dat ik een diepe zucht slaak en achterover leun, voel ik twee handen in mijn nek die stevig masseren. Als ik opkijk, zie ik de twee hele rustige ogen van de oude Chinese  dame die net nog tegenover me zat. Ze gebaart dat ik mijn ogen dicht moet doen. Beetje bij beetje glijdt alle spanning uit mijn schouders, uit mijn rug, uit mijn lijf. Na de massage nodigen ze me uit aan tafel. Op het eiland staan tafels met grote wokbranders en iedereen eet hier het voedsel dat is meegebracht. Ik besluit wat biertjes te kopen voor bij het eten en zo heb ik een onverwacht lekker lunch in de buitenlucht. Als ik daarna terug fiets kan ik de hele wereld aan. Rustig sluit ik ook weer aan in de stille zaal voor de laatste uren van stilte.

Omdat ik dit stuk achteraf schrijf weet ik nu dat deze dagen heel bijzonder zijn geweest. Ook een keerpunt want sindsdien volg ik volledig mijn eigen spoor. Voel ik wat goed is voor mij en handel ik daar ook meestal naar. De resultaten daarvan zie ik terug in mijn beoefening. Ik ben krachtiger dan ik in jaren ben geweest . De overtollige kilo’s zijn weg en ik heb al bijna twee maanden geen hoofdpijn meer. Mijn balans is terug hoewel ik op dit moment, nu ik op een diepere laag ben aangekomen, de staartjes daarvan weer tegenkom. Oude patronen zijn vaak diep geworteld en je ruimt ze beetje bij beetje op.   Ben benieuwd wat de laatste maand me nog gaat brengen.

donderdag 29 augustus 2013

Een cadeautje bij het ontwaken

Ik ben een ochtendmens en kan intens genieten van die vroege, rustige momenten. Ook hier sta ik zo rond een uur of vijf op, zet een kopje thee en begeef me naar het dak. Op dat moment is het nog koel, donker en stil. Zittend op mijn krukje staar ik over de glinsterende rivier en luister ik naar de vissers die op het water slaan.  Genietend van mijn thee, zie ik hoe donker plaatsmaakt voor licht. 

Ik sta op en begin te trainen terwijl ik luister naar de geluiden die horen bij de ontwakende stad. In warme landen maak je gebruik van de koele uren. Mensen zwemmen nog even, doen hun ochtendgymnastiek op het tempelplein, praten (luid) met elkaar.  Sommige geluiden zijn inmiddels bekend. Zoals de man die elke ochtend stemtraining doet. Zijn AAAAAA, EEEE. OOOOO, YYYYYYY dragen ver over de rivier.

Tot voor kort bestond de ochtendtraining, net als de avondtraining uit een oefening, de three centers merge, soms voorafgegaan door een warming up. Die man met de stemtraining was een ijkpunt voor me geworden. Als hij begon, dan zat ons uur three centers er bijna op. Nu we wat verder in de training zijn, is het free practice.  We mogen zelf bepalen wat we doen omdat we als leraren in opleiding ook moeten leren om zonder gesproken instructie te trainen.

Vanochtend heb ik gekozen voor een aantal onderdelen uit de Body@Mind. Opeens, uit het  niets, begint er iemand te zingen. Het Chinese lied klinkt melancholiek maar de man die het ten gehore brengt, doet dat met volle overtuiging.  Zijn mooie stem vind haar weg naar mijn hart. In mij word het ineens heel erg stil……Totdat er iets begint te sprankelen. Champagnebubbeltjes die zich door mijn hele lijf lijken te verspreiden en mijn beweging voeden. Ineens lijkt het alsof er geen verschil meer is tussen mij en de omgeving. Klank, het ontwaken van de stad, hij, ik,  zijn geworden tot een eenheid in beweging.

Hoe lang deze ervaring heeft geduurd? Ik heb werkelijk geen idee. Was even volledig in het moment. Los van tijd en plaats.